Anak hai anak.

Assalamualaikummmmmm!

Hehe. Panjang sket bagi salam sebab dah lama tak update blog. Rindu nak blog walking kat blog kawan-kawan. Maaflah, sibuk sket sekarang nih. Keja tengah banyak :)

Pheww~ Baru perenggan kedua saya dah rasa macam-macam nak cerita. Blog sunyi sebab tadek update pasal treatment nak share dengan korang. Memang sekarang nih saya duduk diam-diam kat rumah, tak buat treatment apa-apa kecuali makan supplement yang macam saya cerita dalam entry lepas-lepas. Yang menghairankan saya sekarang nih ialah saya macam dah tak kesah nak pregnant ke tak. Erkk! Serius. Rasa macam enjoy jek kehidupan tanpa fikir pasal anak dalam kepala otak nih. Borak dengan suami pon dah jarang keluar pasal anak. Kenapa ek? Bila kita dah 'stop' treatment automatic rasa terdesak or pressure nak ada anak tuh pon semakin hilang. Tapi dulu-dulu sebelum start treatment, saya rasa saya memang desperate la nak anak. Why? Why? Adakah saya rasa penat sebab dah try IUI sampai 3 kali still tak berhasil, cucuk ubat itu makan ubat ini pon still tak berhasil? Putus harapan kah saya?

Bila saya baca blog kawan-kawan yang try macam-macam, saya kenang balik usaha saya sebelum-sebelum nih. Saya kenang balik kenapa saya nak anak sangat. Sebab saya memang betul-betul nak atau sebab saya nak orang lain tau saya boleh beranak? Astaghfirullah. Mungkin ke sebab tuh usaha saya tak dimakbulkan Allah? Mungkin saya tak ikhlas ke sebelum nih? Sekarang, jujur saya cakap yang saya dah tak rasa pressure nak ada anak. Saya seronok dengan keadaan macam nih. Saya dengan suami boleh sembang macam-macam tanpa salah seorang daripada kami terasa disebabkan sesuatu. Kalau sebelum nih saya selalu tersentap bila timbul  isu anak. Bila fikir balik , 'give up kah aku? redha kah aku kalau tadek anak sekarang nih?'.

Suami pon ada cakap dia suka keadaan saya yang lebih rasional sekarang nih. 'Amboiii! Sebelum nih I tak rasional la ek'. Hehe. Suami cakap, 'Kita berehat bukan bermaksud kita putus asa. Kita dah cuba, tapi Allah masih belum nak bagi. Kita tunggu lagi. Bila kita rasa nak start treatment, kita start balik'. Baiklah suami ku sayang :p Tapi kan, dalam rasional saya nih, saya ada jugak perasaan sakit hati dengan orang yang kurang sensitif dengan kita yang TTC nih. Saya rasa itu normal. Bukan bererti saya cemburu dengan orang yang ada anak. Tidak sama sekali. Saya hanya harapkan mereka yang tidak berada dalam kasut saya dan kawan-kawan yang TTC faham perasaan kita. Saya tak mintak banyak, sikiiiiiit pon jadilah. Tolonglah faham perasaan kami. Ok, pasal nih nanti saya story later! Saya ada kerja, nanti kita jumpa lagi ek :D

Ok, bye!